Postoji opšte prihvaćeno mišljenje da su žene fizički slabije i sporije do muškaraca u brojnim atletskim disciplinama i sportovima.
Smatra se da su žene za 10 do 12% sporije od muškaraca bez obzira na to koliko je duga staza koju trče. Istraživači su analizirali rezultate koje su postizali žene i muškarci u istim disciplinama na različitim međunarodnim takmičenjima u periodu od 2003. do 2018. godine. Pokazalo se da su žene trčale sporije od muškaraca od 8,6% pa do 11%. Najmanja razlika je bila na kratkim stazama, dok se ona povećavala kako je staza na kojoj su trčali bila duža. Kada je analizirana trka na 100 metara, žene su u prvom delu trke bile sporije samo za 5,6% dok je ta razlika u poslednjem segmentu trke iznosila čak 14,2%.
Zbog čega je razlika manja na kratkim distancama, a veća na dužim trkama? Radi se pre svega o veličini tela. Tipična građa žena je takva da su njihova tela manja od tela muškaraca. Prednost muškaraca se pre svega ogleda u dužini nogu, pa samim tim i dužem koraku i jačoj muskulaturi. Međutim, ukoliko bi svi ostali faktori bili jednaki, razlika u veličini tela rezultuje odnosom mišićne sile i telesne mase koji je veći kod osoba sa relativno manjim telom. Pošto brzina sprinta direktno zavisi od sile, a koja zavisi od telesne mase, koju trkači primenjuju na podlogu tokom faze trčanja kada je stopalo u kontaktu sa podlogom, veći odnos sila/masa manjih pojedinaca teoretski im daju relativnu prednost.
Zbog toga, već pomenuta prednost koju muškarci imaju, a to je dužina nogu i jača muskulatura im na kratkim dužinama ne daju puno prednosti u odnosu na žene. Što je distanca na kojoj se trka trči duža, ta prednost dolazi sve više do izražaja [1].
