Postajemo sve stariji, često i usamljeni. Ponekad deca žive daleko, ponekad su porodični odnosi poremećeni. Ko brine o onima o kojima zapravo više nema nikoga da brine?
U SAD, 6,6% osoba starijih od 55 godina nema nijednog živog rođaka ili biološku decu koji bi mogli da preuzmu brigu kada im ona bude potrebna. U istraživanju je korišćena definicija da te osobe nemaju rođake, partnere i decu, jer su te osobe najčešće one koje se uključuju u brigu o starijoj osobi. Ako se uzme uža definicija koja podrazumeva da starija osoba nema supružnika ili partnera, decu ili braću i sestre, onda je radi o 1% starijih, dok kod žena starijih od 75 godina, ovaj procenat je viši od 3%. Samo u SAD se, ako se pogleda uža definicija, radi o milion osoba, odnosno 350.000 žena starijih od 75 godina [1]. To je veliki broj osoba. Ako se tome dodaju tzv. sedi razvodi, odnosno razvodi kod osoba koje su starije od 50 godina, dolazimo do toga da će se ovaj broj u budućnosti povećavati. Sve to ima negativne posledice po fizičko i mentalno zdravlje starijih osoba.
Istraživanje koje je sprovedeno u Kanadi je pokazalo da osobe starije od 45 godina koje su bez partnera i nemaju dece imaju niži nivo fizičkog i mentalnog zdravlja i pokazuju viši nivo usamljenosti u odnosu na osobe koje imaju partnere i/ili decu. Pokazalo se i da su oni manje fizički aktivni i da ređe učestvuju u sportskim, kulturnim i drugim događajima [2]. Konačno, ove osobe, nažalost, žive kraće.
Jedno istraživanje je pokazalo da je, 10 godina nakon intervjua sa njima, čak 80% starijih osoba koje su imale partnera i/ili decu bilo živo, dok je samo 60% onih starijih osoba koje su bile i bez partnera i bez dece bilo još uvek živo [3].
